człowiek ułożony

uwięziony we własnym absurdalnie poskładanym umyśle
(jak w kafkowskim świecie labiryntów i strychów)
dopasowany do życia koślawą miarą normalności
wykorzeniony z uczuć sztywny pod maską formy

marzy by choć raz zanurzyć się w czystości rozpaczy
i z furią w oczach przekląć przyjęte ideały


Czy żyjąc tak, jak trzeba, jak "się powinno", jak wypada można jeszcze być choć trochę sobą?
Czy też Forma opanowała nas już całkowicie?



I wesołych świąt.
Uśmiechu każdego dnia.
Zrozumienia.
Szczęścia.

* * *

teraz kiedy odchodzisz
świat nie upada
dzień nie umiera
serce nie pęka

chociaż powinno

teraz kiedy odchodzisz
słońce świeci każdego dnia
codziennie
słowik śpiewa w ogrodzie
co wieczór


Małe-wielkie tragedie. Moje, twoje, jej i jego. Codziennie obecne i... . I nic.

"Innego końca świata nie będzie,
Innego końca świata nie będzie." [Cz. Miłosz]

Notka na nowy początek

Szczerze mówiąc, ciężko było mi się zabrać do pisania tej notki. Jestem ostatnio nieco zajęta, głównie pisaniem pracy na olimpiadę z filozofii. Temat - ideał życia autentycznego i wartości z nim związane.

No i właśnie... zaczęłam się zastanawiać nad tym zagadnieniem.
Życie autentyczne.
Co to właściwie takiego?
Życie zgodne ze sobą?
Świadome?
Dobre?
Bez zahamowań?
Zgodne z naturą?
Związane z wolnością?
Z własnym wyborem?
Z niezależnością?
Może ze szczęściem?
Albo z czymś jeszcze innym?


Bo ja lubię zadawać pytania.